Wizyta w Prehistorycznej Osadzie Łużyckiej w Woli Radziszowskiej przenosi w świat sprzed 3 tysięcy lat.
Prehistoryczna Osada Łużycka w Woli Radziszowskiej znajduje się w północnej części wsi i w sposób doświadczalny odtwarza czas pomiędzy połową XIV w., a końcem XII w. p.n.e. Pomysłodawcami
i twórcami budynków są krakowscy studenci, którzy latem 2004 r., w ramach projektu badawczego, rozpoczęli budowę chat, używając do tego wyłącznie narzędzi wzorowanych na oryginalnych narzędzi ludności kultury łużyckiej. Tworząc osadę i jej poszczególne elementy, podpierali się wiedzą archeologów i badaczy innych dziedzin nauki, by jak najwierniej odtworzyć sposób budowania sprzed trzech tysięcy lat. Obecnie Osada należy do Muzeum Ośrodka Historii Techniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Pracownicy Muzeum Regionalnego w Skawinie prowadzą tu zajęcia dla dzieci
i rodzin, a od czasu do czasu urządza się festyny i warsztaty pokazujące życie sprzed trzech tysięcy lat.
Chaty, jakie można zobaczyć w Osadzie mają konstrukcję słupową z plecionkowym wypełnieniem ścian. Najważniejszym elementem konstrukcyjnym są rozwidlone dębowe pnie, na których opierają się poziome belki stanowiące ramę dla ścian i podparcie dachu. Mają czterospadowe, trzcinowe dachy. Ściany są wyplatane z witek wierzbowych utwardzonych gliną z domieszką darni.
Jak żyli łużyczanie …
Trzy tysiące lat temu, kiedy być może na naszych terenach mieszkali łużyczanie (nie są oni naszymi przodkami, Prasłowianie wyparli ich z tych stron), na świecie działy się znane z lekcji historii wydarzenia: w Egipcie panowali najsłynniejsi faraonowie: Echnaton, Tutanchamon, Ramzes II, w Grecji rozwijała się kultura mykeńska, Troja stanowiła potęgę, a potem poległa w słynnej, opisanej przez Homera, wojnie, na Krecie pojawiło się pismo, w Azji rozpoczął się proces jednoczenia, który
w przyszłości doprowadzi do powstania Chin.
Niestety, nasza część Europy nie znała pisma, dlatego o tym, czego dowiadujemy się o życiu ówczesnych ludzi, opowiadają skorupki naczyń, pozostałości domostw i groby, które od czasu do czasu odkrywają archeolodzy.
Jednak wiemy co nieco o łużyczanach. Byli rolnikami, którzy wypalali kolejne fragmenty bujnych wówczas lasów, zaprzęgali woły do pługa i obsiewali ziemię do dziś znanym nam ziarnem: pszenicą, prosem, jęczmieniem. Uprawiali również bób, groch, soczewicę, mak, len, i rzepę. Kiedy ziemia wyjałowiała, przenosili się w inne miejsce. Hodowali kozy, owce, świnie i konie. Sól pozyskiwali
z solanek, a służyła nie tylko jako przyprawa do konserwowania pożywienia, ale przede wszystkim stanowiła towar na wymianę. Jedli skromnie, żyli krótko (dorosły człowiek dożywał średnio 37 lat), byli dużo niżsi od współczesnego człowieka (mężczyźni 157-174 cm, kobiety 145-156 cm). Ich strój składał się z przepasanej tuniki, peleryny, czapki i skórzanych butów wiązanych rzemieniami, kobiety nosiły kaftan z rękawami, spódnicę, czapkę i skórzane buty. Jak to kobiety, lubiły dodać jakąś ozdobę do tak prostego stroju, o czym świadczą bransolety, naramienniki, ozdobne guziki i szpile do spinania ubrań. Posługiwali się narzędziami z brązu: nożami, siekierami, włóczniami, oszczepami. Używali łuków i proc. Wytapiali brąz, który napędzał wówczas gospodarkę, bo, by go zdobyć (sam brąz lub produkty, z których powstaje, czyli cynę i miedź), trzeba było wyprodukować bądź wyhodować coś na wymianę. Wypalali gliniane garnki, tkali.
Osada składała się z kilku zagród, te zaś składały się z chaty, stodoły, spichlerza i jamy zasobowej.
W takiej zagrodzie mieszkała jedna rodzina.
Prehistoryczna Osada Łużycka w Woli Radziszowskiej znajduje się w północnej części wsi i w sposób doświadczalny odtwarza czas pomiędzy połową XIV w., a końcem XII w. p.n.e. Pomysłodawcami
i twórcami budynków są krakowscy studenci, którzy latem 2004 r., w ramach projektu badawczego, rozpoczęli budowę chat, używając do tego wyłącznie narzędzi wzorowanych na oryginalnych narzędzi ludności kultury łużyckiej. Tworząc osadę i jej poszczególne elementy, podpierali się wiedzą archeologów i badaczy innych dziedzin nauki, by jak najwierniej odtworzyć sposób budowania sprzed trzech tysięcy lat. Obecnie Osada należy do Muzeum Ośrodka Historii Techniki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Pracownicy Muzeum Regionalnego w Skawinie prowadzą tu zajęcia dla dzieci
i rodzin, a od czasu do czasu urządza się festyny i warsztaty pokazujące życie sprzed trzech tysięcy lat.
Chaty, jakie można zobaczyć w Osadzie mają konstrukcję słupową z plecionkowym wypełnieniem ścian. Najważniejszym elementem konstrukcyjnym są rozwidlone dębowe pnie, na których opierają się poziome belki stanowiące ramę dla ścian i podparcie dachu. Mają czterospadowe, trzcinowe dachy. Ściany są wyplatane z witek wierzbowych utwardzonych gliną z domieszką darni.
Jak żyli łużyczanie …
Trzy tysiące lat temu, kiedy być może na naszych terenach mieszkali łużyczanie (nie są oni naszymi przodkami, Prasłowianie wyparli ich z tych stron), na świecie działy się znane z lekcji historii wydarzenia: w Egipcie panowali najsłynniejsi faraonowie: Echnaton, Tutanchamon, Ramzes II, w Grecji rozwijała się kultura mykeńska, Troja stanowiła potęgę, a potem poległa w słynnej, opisanej przez Homera, wojnie, na Krecie pojawiło się pismo, w Azji rozpoczął się proces jednoczenia, który
w przyszłości doprowadzi do powstania Chin.
Niestety, nasza część Europy nie znała pisma, dlatego o tym, czego dowiadujemy się o życiu ówczesnych ludzi, opowiadają skorupki naczyń, pozostałości domostw i groby, które od czasu do czasu odkrywają archeolodzy.
Jednak wiemy co nieco o łużyczanach. Byli rolnikami, którzy wypalali kolejne fragmenty bujnych wówczas lasów, zaprzęgali woły do pługa i obsiewali ziemię do dziś znanym nam ziarnem: pszenicą, prosem, jęczmieniem. Uprawiali również bób, groch, soczewicę, mak, len, i rzepę. Kiedy ziemia wyjałowiała, przenosili się w inne miejsce. Hodowali kozy, owce, świnie i konie. Sól pozyskiwali
z solanek, a służyła nie tylko jako przyprawa do konserwowania pożywienia, ale przede wszystkim stanowiła towar na wymianę. Jedli skromnie, żyli krótko (dorosły człowiek dożywał średnio 37 lat), byli dużo niżsi od współczesnego człowieka (mężczyźni 157-174 cm, kobiety 145-156 cm). Ich strój składał się z przepasanej tuniki, peleryny, czapki i skórzanych butów wiązanych rzemieniami, kobiety nosiły kaftan z rękawami, spódnicę, czapkę i skórzane buty. Jak to kobiety, lubiły dodać jakąś ozdobę do tak prostego stroju, o czym świadczą bransolety, naramienniki, ozdobne guziki i szpile do spinania ubrań. Posługiwali się narzędziami z brązu: nożami, siekierami, włóczniami, oszczepami. Używali łuków i proc. Wytapiali brąz, który napędzał wówczas gospodarkę, bo, by go zdobyć (sam brąz lub produkty, z których powstaje, czyli cynę i miedź), trzeba było wyprodukować bądź wyhodować coś na wymianę. Wypalali gliniane garnki, tkali.
Osada składała się z kilku zagród, te zaś składały się z chaty, stodoły, spichlerza i jamy zasobowej.
W takiej zagrodzie mieszkała jedna rodzina.
