Kościół w Krzęcinie to budowla drewniana, z charakterystycznym dwuczłonowym korpusem (węższym od wschodu i szerszym od zachodu), wielobocznie zamkniętym prezbiterium i dwoma wieżami w fasadzie zachodniej. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia, zaś do nawy kaplica. Ściany budowli zostały oszalowane drewnianymi deskami, wzdłuż których biegną na łączeniach wąskie listwy podtrzymujące fryz. Dach nawy i kruchty jest dwuspadowy, zaś prezbiterium wielopołaciowy i pokryty gontem. Na kalenicy nawy góruje wieloboczna wieżyczka z sygnaturką zwieńczona latarnią z cebulastym hełmem z kulą i krzyżem. Wyjątkowym elementem świątyni są dwie wieże z wielkimi oknami. Ich górną kondygnację zdobią, wsparte na filarach, arkadowe podcienia otoczone balustradami. Nakrywają je iglicowe hełmy. Kościół otaczają stare drzewa i ogrodzenie.
Świątynia, którą oglądamy, jest prawdopodobnie drugą. O pierwszej wspomina Jan Długosz w XV w., a być może istniała już wcześniej. Często za datę powstania obecnej budowli przyjmuje się rok 1589. Wówczas to powstał kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W 2. poł. XVII w. gruntownie go przebudowano, a następnie, w 1703, konsekrowano. Dwie, tak charakterystyczne dla tej budowli wieże, dobudowano w latach 1886-1887. Wówczas również przedłużono korpus z trzema nawami. Świątynię znów konsekrowano, zmieniając jej wezwanie, które od tej pory brzmi Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Dokonał tego biskup krakowski Albin Dunajewski. Wiek XX to czas licznych remontów i konserwacji polichromii, dachów i wyposażenia.
W drewnianym, późnobarokowym, bogato zdobionym ołtarzu z połowy XVIII w. umieszczono otoczony filarami obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem datowany na 1520 r. Obie postacie ozdobione są złotymi sukienkami i koronami. Na zasuwie znajduje się wizerunek św. Floriana, pochodzący z XVIII w. W zwieńczeniu ołtarza widnieje obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem adorowanej przez św. Antoniego Padewskiego. Po bokach ołtarza znajdują się rzeźby patronów Polski – św. Wojciecha i św. Stanisława.
W świątyni, oprócz ołtarza głównego, znajduje się jeszcze kilka innych. I tak przy ścianie tęczowej stoją dwa XIX-wieczne, neobarokowe o identycznej kompozycji i zdobieniach. W pierwszym umieszczono obraz Najświętszego Serca Jezusa, a nad nim wizerunek św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus, w drugim Matkę Boską wręczającą różaniec św. Dominikowi, a nad nim św. Andrzeja Bobolę.
Z kolei w bocznych nawach znajdują się ołtarze pochodzące z początku XX w., stylistyką nawiązujące do tych wcześniejszych. W prawym umieszczono obraz Jezusa Miłosiernego, a nad nim św. Teresę od Dzieciątka Jezus, w lewym św. Józefa z małym Jezusem, a nad nim św. Stanisława Kostkę.
Do cenniejszych elementów wyposażenia należą XVIII-wieczne ambona i chrzcielnica, umieszczona w łuku tęczowym XIX-wieczna rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego, oraz również XIX-wieczne organy zbudowane w stylu barokowym.
Ściany i sufity pokryte są polichromią z 1952 r. Na suficie prezbiterium widnieje scena Ukrzyżowania, zaś na suficie nawy Matka Boska Różańcowa wręczająca różańce św. Dominikowi i św. Katarzynie Sienieńskiej. Scena otoczona jest medalionami z kolejnymi tajemnicami różańca.
Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej
