Kamień to wieś położona w gminie Czernichów, na obszarze Rudniańskiego Parku Krajobrazowego, otoczona lasami i chroniona przez nie oraz przez pobliską Górę Ratową od wiatrów niosących deszcz. Pierwotnie zwana Kamom lub Kamyk, dopiero w XV w. Jan Długosz używa nazwy Kamień. Jednak wieś istnieje wcześniej. I jest na to dokument. Z dnia 3 czerwca 1319 r. To prawdziwa rzadkość, by po tylu stuleciach zachowały się dokumenty lokacyjne, a Kamień może się pochwalić takim skarbem.
We wspomnianym już XV stuleciu wieś staje się własnością kanoników regularnych laterańskich klasztoru Bożego Ciała w podkrakowskim Kazimierzu, który wyznacza granice miejscowości i czerpie materiały budowlane jak drewno, kamień wapienny i glinę, z której wypalano cegły, do budowy kościoła farnego pw. Bożego Ciała. Przez długie wieki to właśnie klasztor napędza rozwój Kamienia, zakładając tu dwa folwarki, otwierając nowe kamieniołomy, wapienniki, cegielnię, tartak, miodosytnię, czyli wytwórnię miodu pitnego i karczmę. Trzeba też wspomnieć, że w drugiej połowie XVIII w. komisja mennicza do tego stopnia zainteresowała się występującymi tu i kusząco się skrzącymi minerałami
o nazwie łyszczyki, że poszukiwano tu złota i srebra, a pracami mocno interesował się sam król Stanisław August Poniatowski. Wówczas nie znaleziono tych cennych kruszców, ale kto wie, może pojawiły się tam współcześnie… Na pewno wędrując po ścieżkach Kamienia, oczywiście tych niezaasfaltowanych, trzeba uważnie patrzeć pod nogi, gdyż można tu znaleźć fragmenty amonitów, czasem całkiem pokaźnych rozmiarów. Są one dowodem na to, że kiedyś na tych terenach było morze.
W czasie II wojny światowej wieś została omyłkowo zbombardowana przez aliantów, którzy pomylili kamieński kościół z kościołem w Tenczynku. Zginęło wówczas 8 osób, a kościół stracił niedawno zamontowane witraże. W izbie regionalnej można zobaczyć fotografie zniszczeń. Sama zaś izba przeniesiona z lamusa prezentuje kilkaset eksponatów związanych z życiem dawnych mieszkańców Kamienia, z tym, co robiło się w domu i tym, co w zagrodzie, z warsztatami rzemieślników i ciężką pracą na roli. W izbie nie może też zabraknąć bagnięci, czyli tak właśnie nazywanej tu palmy wielkanocnej, własnoręcznie wykonywanej i zdobionej.
Kiedy przyjedzie się do Kamienia, warto zobaczyć neogotycki Kościół pod wezwaniem Opieki Matki Bożej wybudowany w latach 1924-1928 na miejscu XVIII-wiecznej kaplicy. Do tejże świątyni,
a dokładnie do słynącego z cudów Obrazu Matki Boskiej długie lata odbywały się pielgrzymki okolicznej ludności. Tuż obok kościoła znajdują się pozostałości założenia folwarczno-ogrodowego z XVIII i XIX w., a wśród nich murowany lamus, piękna, drewniana studnia, ślady włoskiego ogrodu i przede wszystkim kilkusetletnie, wspaniałe lipy.
Zobacz również:
Ścieżka OrnitologicznaWe wspomnianym już XV stuleciu wieś staje się własnością kanoników regularnych laterańskich klasztoru Bożego Ciała w podkrakowskim Kazimierzu, który wyznacza granice miejscowości i czerpie materiały budowlane jak drewno, kamień wapienny i glinę, z której wypalano cegły, do budowy kościoła farnego pw. Bożego Ciała. Przez długie wieki to właśnie klasztor napędza rozwój Kamienia, zakładając tu dwa folwarki, otwierając nowe kamieniołomy, wapienniki, cegielnię, tartak, miodosytnię, czyli wytwórnię miodu pitnego i karczmę. Trzeba też wspomnieć, że w drugiej połowie XVIII w. komisja mennicza do tego stopnia zainteresowała się występującymi tu i kusząco się skrzącymi minerałami
o nazwie łyszczyki, że poszukiwano tu złota i srebra, a pracami mocno interesował się sam król Stanisław August Poniatowski. Wówczas nie znaleziono tych cennych kruszców, ale kto wie, może pojawiły się tam współcześnie… Na pewno wędrując po ścieżkach Kamienia, oczywiście tych niezaasfaltowanych, trzeba uważnie patrzeć pod nogi, gdyż można tu znaleźć fragmenty amonitów, czasem całkiem pokaźnych rozmiarów. Są one dowodem na to, że kiedyś na tych terenach było morze.
W czasie II wojny światowej wieś została omyłkowo zbombardowana przez aliantów, którzy pomylili kamieński kościół z kościołem w Tenczynku. Zginęło wówczas 8 osób, a kościół stracił niedawno zamontowane witraże. W izbie regionalnej można zobaczyć fotografie zniszczeń. Sama zaś izba przeniesiona z lamusa prezentuje kilkaset eksponatów związanych z życiem dawnych mieszkańców Kamienia, z tym, co robiło się w domu i tym, co w zagrodzie, z warsztatami rzemieślników i ciężką pracą na roli. W izbie nie może też zabraknąć bagnięci, czyli tak właśnie nazywanej tu palmy wielkanocnej, własnoręcznie wykonywanej i zdobionej.
Kiedy przyjedzie się do Kamienia, warto zobaczyć neogotycki Kościół pod wezwaniem Opieki Matki Bożej wybudowany w latach 1924-1928 na miejscu XVIII-wiecznej kaplicy. Do tejże świątyni,
a dokładnie do słynącego z cudów Obrazu Matki Boskiej długie lata odbywały się pielgrzymki okolicznej ludności. Tuż obok kościoła znajdują się pozostałości założenia folwarczno-ogrodowego z XVIII i XIX w., a wśród nich murowany lamus, piękna, drewniana studnia, ślady włoskiego ogrodu i przede wszystkim kilkusetletnie, wspaniałe lipy.
Zobacz również:
(na szlaku bogactwa przyrodniczego)
